مقایسه تأثیر متیل فنیدیت و بوپروپیون در درمان کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی، کم توجهی

زمینه و هدف: اختلال بیش فعالی، کم توجهی (adhd) جزو شایع ترین اختلالات روان پزشکی کودکان و نوجوانان می باشد. متیل فنیدیت شایع ترین داروی مورد استفاده دراین اختلال است. با توجه به عوارض داروهای محرک و احتمال سوء مصرف آنها،اثر بوپروپیون در درمان این اختلال در بزرگسالان تأیید شده است؛ ولی تأثیر آن در کودکان چندان مورد بررسی قرار نگرفته است. هدف مطالعه حاضر بررسی میزان تأثیر بوپروپیون در مقایسه با متیل فنیدیت دراختلال بیش فعالی، کم توجهی کودکان و بررسی عوارض جانبی این داروست. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی دوسر کور و تصادفی انجام شد. از مراجعین به کلینیک روان پزشکی کودک و نوجوان بیمارستان ابن سینا 40 کودک مبتلا به adhd به صورت پذیرش متوالی انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه درمان با بوپروپیون و میتل فنیدیت قرارگرفتند. ارزیابی با پرسشنامه (adhd-rs) معلم و والد، قبل از شروع درمان در هفته 4 و هفته 8 پس از شروع درمان انجام شد. عوارض جانبی در هفته 4 و 8 بررسی شد. یافته ها: از نظر والد، معلم و بالینگر دوره درمان در مورد هر دو دارو متیل فنیدیت و بوپروپیون به نحو معناداری در کاهش نشانه های کودکان مؤثر بوده است (001/0 >p). پاسخ درمانی از نظر والد در گروه متیل فنیدیت در پایان هفته هشتم به صورت معناداری بهتر از بوپروپیون بوده است (014/0 =p). از نظر معلم درمان با متیل فنیدیت بهتر بوده ولی تفاوت معناداری با بوپروپیون نداشت (092/0=p). مقیاس ارزیابی کلی کودکان نیز تفاوت معنی داری را در دوگروه از نظر پاسخ به درمان نشان نداده است. (283/0=p). نتیجه گیری: بر اساس نتایج این پژوهش بوپروپیون در کاهش نشانه های اختلال مؤثر بوده است؛ ولی اثر آن بنابر گزارش والد کم تر از متیل فنیدیت بوده است.